Testurteil: "84%"
Test: Einzeltest: Alpha Protocol
Zitat: Stealthgames en RPG’s zijn twee favoriete genres van Jan. Hij was dan ook helemaal in zijn nopjes toen de review-versie van Alpha Protocol op de deurmat viel, aangezien deze titel beide genres op unieke wijze combineert. Het prille begin van Alpha Protocol is even slikken. Je ziet twee enorme vliegtuigwielen door het beeld rijden en ik zal eerlijk zijn, dat zijn niet mooiste vliegtuigwielen die je ooit in een game gezien hebt. De ietwat hoekige wielen zijn van een vliegtuig dat opstijgt en later door een mysterieuze raket uit de lucht wordt geschoten. Aan de speler, een spion in dienst van de geheimzinnige overheidsinstantie Alpha Protocol, de taak de verantwoordelijken achter deze terroristische (?) daad op te sporen. Al snel kom je erachter dat je in een web van intriges bent beland waarbij niemand is wie hij is, en de termen ‘goed’ en ‘kwaad’ op losse schroeven komen te staan. Er is een wereldwijd complot gaande, en oei, oei, oei mensen, wat wordt dat spannend en vermakelijk uiteengezet. Diepgang boven graphics Het is daarom een tikje jammer dat de techniek achter het spel niet meekan met de diepgang van de gameplay en de vertakkende speelstijl. Ontwikkelaar Obsidian Entertainment heeft het zichzelf niet makkelijk gemaakt door niet alleen vier verschillende spionnen ‘klassen’ te introduceren, maar ook nog eens een dialoogsysteem te hanteren dat dicht in de buurt komt van meesterwerken als Dragon Age en Mass Effect. Het betekent dat twee spelers nooit dezelfde spelervaring zullen doorlopen en dat de variatie aan missies, personages en plottwisten enorm groot is. Nu is dit voor SF en Fantasy RPG’s inmiddels gangbaar, maar voor games met een hedendaagse setting is dit de eerste keer. En nu ik de game anderhalf keer gespeeld heb (ik ben alweer bezig met een tweede tour en kom totaal andere dingen tegen), vraag ik me af waarom het spionageverhaal en het rollenspel elkaar nooit eerder omarmd hebben, want het voelt verdraaid goed aan. Ik wil je alleen wel op het hart drukken dat de game grafisch niet het mooiste in huis heeft. Naast het genoemde introfilmpje, is ook het leveldesign niet altijd even fraai en knok je vaak tegen kloonsoldaten. En dat valt meer op in een ‘hedendaagse’ setting dan wanneer je tegen Orcs aan het hakken bent in bos nr. 327098. Maar laat ik je één ding zeggen: kijk door de verouderde graphics heen en laat je onderdompelen in de veelzijdigheid van de spionage-RPG gameplay, die is namelijk heerlijk. Tot slot, de PC versie is grafisch superieur dus goed nieuws voor mensen die van plan waren het spel op dit platform te spelen. Knallen, sluipen of hacken Jij bent spion Michael Thorton en in het begin kies je uit drie klassen: Soldier, Field Agent of Tech Specialist, en om in RPG termen te blijven, zou je die respectievelijk kunnen uitleggen als Warrior, Rogue of Mage. Het komt er kort gezegd op neer dat je als Soldier gaat voor knallen en confrontaties (en dus verdeel je je punten over skills als toughness, automatische wapens en armour), de Field Agent is Mister Sneak (punten naar stealth, martial arts en gedempte guns) en de Tech spion wil natuurlijk makkelijk computers hacken en alarmen kunnen omzeilen (meesterlijk is de Radio Mimic, een Sound Generator om guards weg te lokken). Je kunt eventueel ook je eigen spion samenstellen via de Freelancer klasse maar dat zou ik niet aanraden. Je haalt echt het meeste uit de game als je je specialiseert. Bovendien kun je wapens upgraden met scopes, magazijnen, lasersights en ander lekkers.