Testurteil: "92%"
Test: Einzeltest: UFC Undisputed 2010
Zitat: Zelden hebben we zulke teringherrie uit ons testhok horen komen als de schreeuw-, stamp- en oergeluiden van Wouter tijdens het spelen van UFC Undisputed 2010. Maar na een paar (paarde)kalmeringspilletjes lukte het hem toch nog een reviewtje te schrijven over het knokfestijn, voordat hij met z’n tong tussen zijn tanden op z’n toetsenbord in slaap lazerde. Ik verlies niet vaak mijn kalmte bij het spelen van games, tenzij ik Halo multiplayer speel… of een potje God of War op Titan… of een willekeurige knokgame… of als ik op zoek ben naar een zwijn in Red Dead Redemption… of als m’n Sims 3 weer eens crasht… Oké, ik flip dus vrij vaak, maar in UFC explodeer ik vaker dan in welke game ook. Als een ferme hoek tegen m’n slaap me vloert of een submission me zowat onthooft, kan ik in mijn woede praktisch m’n eigen arm eraf bijten, ware het niet dat ik die nodig heb om verder te gamen. Elke keer als ik een potje verlies, voelt het alsof iemand een stukje van mijn ballen eraf kauwt. Ik hou er niet van om halfgebreinde sportcommentatoren te citeren, maar UFC is voor mij emotie. Tandenknarsende en nagelschrapende emotie! Knokkerknutselen Normaal gesproken spendeer ik gemiddeld zo’n tachtig uur in een character creator als daar genoeg opties in zitten. Maar met de evil, bloeddoorlopen eyes van Ed priemend in m’n rug, heb ik deze knutselpartij dit keer maar verkort tot een uurtje. Bovendien is het toch niet zo boeiend om een knakker te maken, want het maakt me niet zoveel uit of m’n mannelijke avatar nou metromooi of reetlelijk is. Toch, aan de hoeveelheid opties ligt het niet, want je kunt echt alles aan je toekomstige UFC-dude (je begint in de World Fighting Alliance) veranderen; van de plaatsing, grootte en vorm van je tattoos tot aan de dikte van je wenkbrauwen en de breedte van het topje van je schedel. Maar eigenlijk begínt het scheppen van je brawler pas in de Creator, want in de choquerend uitgebreide Career mode zul je nog lang aan hem blijven knutselen. En die Career mode biedt de potentie om je bizar lang te vermaken, zo diep, uitgebreid en vermakelijk is deze. You wanna be a fighter?! Let’s do that shit! Beter In de UFC 2009 Career mode zaten nogal wat irritaties die lichte haperingen in het spelgenot veroorzaakten. Het aanbrengen van logo’s op je shorts bijvoorbeeld (tergend langzaam) en ook de Camp Invites waren vaak een tikje frustrerend vanwege de soms onmogelijke opdrachten en ook omdat je sommige moves die je daarmee unlockte nauwelijks of nooit zou gebruiken. Beide problemen behoren tot het verleden. Het plaatsen van logo’s (ook op caps en shirts) is een stuk makkelijker en overzichtelijker geworden en een Camp Invite doe je nu om een specifieke move te unlocken en up te levellen, waardoor je precies de fighter kunt maken die je wilt, desnoods iemand die kickboksen mixt met de fijne kneepjes van het kunstschaatsen. Je zit dus niet meer vast aan een bepaalde grappling en striking stijl, maar kunt gewoon alle moves leren die je wilt, zolang dit maar niet ten koste gaat van je strenge trainingsschema, want de manier waarop je traint, is duizend keer beter en vermakelijker dan in de 2009 Careers. Training is all about balance Balans, daar gaat het om tijdens je route naar het wereldkampioenschap in je gewichtsklasse. Je hebt weer dezelfde skills als in het vorige deel (striking, kicking, grappling, etc. en dat alles in offense en defense) maar als je aan het begin over alles een aantal puntjes verdeeld, lekker verspreid voor een allround character, dan zal je snel genoeg je skills zien verminderen. WTF!? Jawel, net als je Cardio, Speed en Strength zullen je skills ‘degraden’ als je ze niet blijft trainen en dan gaan de puntjes als een dolle naar beneden, hoe pijnlijk ook. Sparring is dus belangrijker dan ooit, want je moet je skills steeds ‘verversen’ om te zorgen dat ze niet verminderen (je ziet aan een leeglopende balk per skill hoe lang dit duurt), en het is dus ...
